เรื่องนี้สนุกครับ ที่เลือกมาดูเพราะหลายสำนักต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าเศร้ามากๆ ร้องไห้กันน้ำตาตกเป็นแน่แท้ เรื่องเริ่มเล่าโดยการที่มีเด็กกลุ่มหนึ่งเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่สมัยเด็ก แต่ตอนโตกลับแยกย้ายกันและไม่พูดจากันอีกอันเนื่องจากสาเหตุการตายของเพื่อนหนึ่งในกลุ่มนั้น (เมมมะ) จุดเปลี่ยนคือวิญญาณของเมมมะกลับมาและมีเพียง จินตัน ตัวเอกของเรื่องเพียงคนเดียวที่สามารถมองเห็นและพูดคุยด้วยได้ เมมมะอยากไปสู่สุขติและร้องร้องให้จินตันช่วยทำให้คำอธิฐานสุดท้ายเป็นจริง แต่การจะทำคำอธิฐานนั้นเป็นจริงจะต้องมีเพื่อนๆครบกันทุกคน ดังนั้นเรื่องเริ่มจริงจังจากตรงนี้ ผมว่าเดินเรื่องเอื้อยๆแต่ไม่น่าเบื่อเลย เพราะมันก็เป็นธรรมดามากๆที่ใครๆจะไม่เชื่อที่จินตะพูดก็ไปตามดูกันเอาต่อว่าจินตะจะรวบรวมคนได้ครบมั๊ย และคำอธิฐานสุดท้ายคืออะไร ผมยังตกใจเลยคำอธิฐานสุดท้ายคือมันตื้นไปหนะ -..- มาแบบหักมุม 555 ส่วนตัวผมไม่ร้องไห้นะและไม่มีอารมณ์เศร้าร่วมด้วยเลยสาเหตหนึ่งน่าจะเป็นเพราะมีแต่พากษ์ไทยละแบบคือไม่ได้อารมณ์เลย อีกอย่างตอนเขียนลงในสมุดบนทึก หรือจดหมายถึงทุกคนในฉากสุดท้ายแม่งไม่มีแปลเว้ยเห้ย ละคือกูจะรู้มั๊ยว่ามันเขียนว่าอะไร นี่ก็เป็นอีกอารมณ์ที่ทำให้ไม่อินไปกับเรื่องหละมั้ง แล้วฉากจบไม่โดนหวะเป็นฉากที่ควรเด็ดสุดมีไรจัดเต็มแต่ผมว่ามันเบาไป หากมองในมุมเด็กๆให้สมกับตัวละครก็โอเคอยู่จากลาเบาๆแล้วก็ไปเกิดใหม่ สำหรับผมคิดว่าเค้าทำให้มีอารมณ์ร่วมตามน้อยไปหนะ อาจจะเฉพาะพวกเส้นตื้นถึงร้องไห้กัน ตั้งแต่ดูมานะผมน้ำตาซึมเรื่องเดียวคือ Toradora แบบแม่งเจ็บสัสๆเนื้อเรื่องบีบคั้นอารมณ์มากๆ นางเอกแม่งทิ้งพระเอกไปในตอนจบนี่คือพีคสัสน้ำตาแตกเลยครับท่านกำลังจะจบแบบแฮปปี้กูนี่ช๊อคเลย 555 เอาเถอะมันคนละเรื่องแล้วก็คนละแนวด้วยผมให้คะแนนเรื่องนี้ที่ 8/10
ปล. เพิ่มเติมส่วนคำพูดในตอนจบของเรื่องเพื่อไม่ให้ค้างคา
ลาจากด้วยฉากจบเรียกน้ำตากันเถอะ "You Found Me" ประโยคสุดท้ายที่ แมมมะ พูดกับทุกคนก่อนจะจากไปชั่วนิรันดร์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น