มาจากการ์ตูนเรื่อง "เคียวนัยตายักษ์" เป็นตอนที่ตัวละคร ซานาดะ ใช้คันเบ็ดฟันใส่กลุ่มคนที่เข้ามารอบทำร้าย ผมชอบคำพูดของเค้ามากๆเลยคือ "คนน่ะไม่ได้ใช้อาวุธฟัน แต่ใช้ฝีมือต่างหากล่ะ" กล่าวคือเราเปลี่ยนทุกอย่างรอบตัวเพื่อใช้เป็นอาวุธได้ทั้งนั้น ทำให้ผมนึกถึงวลีหนึ่งซึ่งทุกท่านคงรู้จักกันดีนั้นคือ "กระบี่อยู่ที่ใจ หากเยี่ยมยุทธแล้วไซร้ แม้กิ่งไผ่ก็ยังไร้เทียมทาน" 

     คนเราเกิดมาในสถานะที่แตกต่างกันบ้างรวย บ้างจน บ้างแข็งแรง บ้างขี้โรค แต่ไม่ว่าจะอย่างไรเราคงไม่สามารถปฎิเสธได้ว่าโอกาสที่ทุกคนได้รับนั้นต่างกัน เพราะมันต่างกันจริงๆผมจะไม่พูดสวยหรูหรอกนะว่าเกิดมาเวลาเท่ากัน เราทุกคนทำได้ มันฟังดูแล้วตลกหวะ หันมามองความเป็นจริงกันบ้างแค่เราเกิดมาก็ถูกแบ่งชนชั้นแล้ว หลักเลยก็ด้วยสถานะการเงินและนั้นทำให้โอกาสของคนต่างกัน หากแต่ความถนัดในบางด้านนั้นหากเราชำนาญมันอย่างจริงจัง พัฒนามันอย่างสม่ำเสมอนั้นก็เป็นส่วนเพิ่มโอกาสต่างๆให้กับเราได้มากทีเดียว ผมจะเล่าเรื่องของชายคนหนึ่งให้ฟัง. . .ชายคนหนึ่งเป็นคนขี้อาย เกรียจสังคม และชอบเก็บตัว แม้เค้าจะเรียนค่อนข้างเก่งแต่กลับมีเพื่อนเพียงน้อยนิด วันหนึ่งอาจารย์สาวสุดสวยที่พึ่งย้ายเข้ามาทำงานใหม่และเข้าสอนในรายวิชาวิทยาศาสตร์ การเรียนการสอนของอาจารย์นั้นแตกต่างจากที่เค้าเคยสัมผัสมามาก เค้าพบว่าเนื้อหาในหนังสือที่ยากและชวนปวดหัวกลับสามารถเข้าใจได้อย่างง่ายดายอีกทั้งในขณะที่อาจารย์สอนยังทำให้นักเรียนสนุกร่วมไปด้วยกัน อาจารย์มักจะแบ่งให้นักเรียนกลับไปศึกษาหัวข้อต่างๆและนำกลับมารายงานหน้าชั้นเรียน ในแบบที่เพื่อนๆจะเข้าใจได้ง่ายๆ พร้อมกับพูดเสริมเข้าไปในส่วนที่เข้าใจผิดหรือข้อมูลยังไม่ครบ แรกๆเค้าอายมากพูดติดๆขัด (ยืนอ่านซะมากกว่า) แต่ด้วยการฝึกฝนและขัดเกลาจากอาจารย์ ชายคนนั้นสามารถรายงานทุกหมวดวิชาได้อย่างง่ายดาย ไม่ติดขัด ไม่ใช้โพย เค้ารายงานวิชาการยากๆให้เข้าใจได้ง่ายและสนุกสนาน เป็นผู้เริ่มบุกเบิกวงการรายงานแนวแปลกใหม่ของโรงเรียนเลยก็ว่าได้ในตอนนั้น


     ผมว่าวลีสวยหรูข้างต้นบทความนั้นไม่ใช่ทุกคนที่ทำได้หรอก การจะทำได้นั้นต้องผ่านการฝึกฝนมาอย่างหนัก ต้องทำให้มากกว่าคนอื่น ที่สำคัญต้องเข้าใจในสิ่งที่ทำด้วยว่าเรากำลังทำอะไรและทำมันเพื่ออะไร ท้ายที่สุดนี้ไม่ว่าจะเป็น คันเบ็ด หรือกิ่งไผ่ ก็คงไม่สำคัญแล้วหละเพราะสิ่งที่ทำให้อาวุธน่ากลัวและทรงพลังที่สุดคือ "ตัวของคุณ"